آسمان آبی

ولادت رسول خاتم، پيامبر اكرم(ص) بنابر قول اهل سُنَّت (سال عام الفيل)

 ولادت حضرت محمد(ص) به اتّفاق نظر شيعيان در ۱۷ ربيع الاول در سال عام الفيل مي‏باشد، ولي برخي از مسلمانان، اين واقعه را در روز دوازدهم اين ماه دانسته‏اند. كنيه‏ي آن حضرت، ابوالقاسم و القاب ايشان، رسول اللَّه، نبي اللَّه، خاتم الانبيا، سَيِّدُالبَشَر و… مي‏باشد. پدر ايشان عبداللَّه بن عبدالمطلب و نيز مادر آن حضرت آمنه بنت وَهَب است. رقيه، ام كلثوم، زينب، قاسم، عبداللَّه، ابراهيم و حضرت فاطمه‏ي زهرا(س) فرزندان پيامبر اسلام مي‏باشند كه به جز فاطمه(س) همگي در دوران حيات پيامبر، از دنيا رفتند. دوران زندگي پيامبر اكرم(ص) در دو شهر مكه و مدينه سپري شد. ايشان پس از آن كه در چهل سالگي براي پيامبري برگزيده شدند، در ابتدا دين الهي را به طور مخفيانه تبليغ مي‏كردند و پس از سه سال، به دعوت آشكار دست زدند. رنج‏ها و سختي‏هاي فراواني كه پس از درگذشت ابوطالب، عمو و حضرت خديجه(س) همسر آن حضرت بر ايشان گذشت و همچنين اعلام آمادگي مردم يثرب براي پذيرفتن آن پيامبر عظيم‏الشأن، زمينه ساز هجرت بزرگ ايشان به مدينه گرديد. ده سال آخر عمر و رسالت حضرت محمد(ص) در مدينه، همراه با جنگ‏ها، فتوحات و انتشار آيين آسماني اسلام همراه بود.

آغاز هفته‏ وحدت

    وحدت و يكپارچگى مسلمانان و لزوم اتحاد و اتفاق كلمه ميان ايشان بلكه ضرورت توحيد كلمه بر محور كلمه توحيد براى همه موحدان و خداپرستان روى زمين، از تعاليم و آموزشهاى اساسى آيين اسلام و از اصول فرهنگ قرآنى است. و بر همين اساس، قرآن كريم يكى از عمده ‏ترين و سازنده ‏ترين اهداف رسالت رسول اكرم صلى الله عليه و آله را تاليف قلوب و ايجاد انس و تفاهم به جاى خصومت و دشمنى بيان مى‏دارد و اگر كسى در تاريخ، به ديده عبرت بنگرد اين معنى را از شاهكارهاى رسالت محمدى‏ صلى الله عليه و آله مى‏يابد. «واعتصموا بحبل الله جميعا ولاتفرقوا»همگى به حبل و رشته خداوندى چنگ بزنيد و پراكنده نگرديد.

منبع :http://www.hadith.net/post/5148/

آشنایی با صدف کوثر

حضرت خدیجه پانزده سال قبل از عام‌‌الفیل و شصت و هشت سال قبل از هجرت نبوی در شهر مکه دیده به جهان گشود و پس از شصت و پنج سال زندگی باشرافت و فضیلت سرانجام در تاریخ دهم رمضان سال دهم بعثت و سه سال قبل از هجرت رسول خدا به مدینه وفات يافت.

نام او خدیجه، و کنيه‌اش «ام هند»، نام پدرش «خویلدبن اسد» و نام مادرش «فاطمه دختر زائده بن الاصم» می‌باشد. (1) پدر و مادر خدیجه با چند واسطه به «لویّ‌بن غالب» می‌رسد که جد اعلای پیامبر خداست و مادر خدیجه «هاله» دختر عبدمناف از اجداد پیامبر اسلام است. بنابراین خدیجه هم از طرف پدر و هم از سوی مادر با پیامبر اسلام هم نسب می‌باشد. (2)

القاب خدیجه قبل از اسلام

1- حضرت خدیجه (س) انجیل به عنوان «بانوی مبارکه و همدم مریم در بهشت» یاد شده است، در آنجا که در توصیف پیامبر اسلام (صلی الله علیه و آله) خطاب به عیسی چنین آمده: (نسله من مبارکه، و هی مونس أمک فی الجنه) «نسل او از مبارکه (بانوی پربرکت) است که همدم مادرت مریم در بهشت می‌باشد» (3)

2- در عصر جاهلیت که وجود زن پاکدامن بسیار کم بود، حضرت خدیجه به خاطر قداست و پاکی در همه ابعاد، به عنوان «طاهره» [پاک سرشت و پاک روش] خوانده می‌شد.

3- و نیز شخصیت خدیجه در همان عصر آن چنان چشمگیر بود که او را با عنوان «سیده نسوان» [سرور زنان] می‌خواندند. (4)

تولد حضرت محمد (ص) بنابر بسیاری از روایات در 17 ربیع‌الاول عام‌الفیل (570 م)، یا به روایتی 12 همان ماه روی داد. پدر پیامبر (ص)، عبدالله فرزند عبدالمطلب و مادرش آمنه دختر وهب و هر دو از قبیله بزرگ قریش بودند، قبیله‌ای که بزرگان آن از نفوذ فراوانی در مکه برخوردار بودند و بیشتر به بازرگانی اشتغال داشتند.

عبدالله، پدر پیامبر (ص) اندکی پیش از تولد فرزندش برای تجارت با کاروانی به شام رفت و در بازگشت بیمار شد و در گذشت. بنابر رسمی که در مکه رایج بود، محمد (ص) را به زنی به نام حلیمه سپردند تا در فضای ساده و پاک بادیه پرورش یابد. وی 6 ساله بود که همراه مادر برای دیدار خویشان به یثرب (مدینه) رفت، اما آمنه نیز در بازگشت بیمار شد و در گذشت و او را در ابواء- نزدیک مدینه- به خاک سپردند.

محمد (ص) از این پس در کنف حمایت جدش عبدالمطلب قرار گرفت، اما او نیز در 8 سالگی وی در گذشت و سرپرستی محمد (ص) برعهده عمویش ابوطالب گذارده شد. ابوطالب در سفری تجارتی به شام او را با خود همراه برد که راهبی نشانه‌های پیامبری را در او یافت و ابوطالب را از آن امر مطلع ساخت.(5)

ازدواج پیامبر (ص)

تجربه موفقی که پیامبر (ص) در تجارت از خود نشان داد، همچنین اعتبار و درستی او، باعث شد توجه خدیجه(ع) به او جلب شود. خدیجه (س) زن نیکوکار، ثروتمند و زیبایی بود که خانواده‌اش به بازرگانی مشغول بودند. او محمد(ص) را استخدام کرد تا کالاهایش را در کشور سوریه به فروش برساند.

محمد (ص) در اولین سفر خود، به خوبی به وظیفه‌اش عمل کرد. او هنگامی که از سفر بازگشت، آن قدر سود کرده بود که حتی خود خدیجه(س) هم تا آن موقع چنین سودی نکرده بود. خدمتکار خدیجه(س) که در این سفر، محمد (ص) را همراهی می‌کرد، پس از بازگشت، گزارش مفصلی به خدیجه(س) داد و از توانایی‌های فوق‌العاده محمد (ص) در کار تجارت، تعریف و تمجید کرد.

نیت پاک محمد (ص) تأثیر زیادی بر خدیجه (س) گذاشته بود، محمد (ص) کسی بود که همواره چشم‌ها و زبان خود را از گناه حفظ می‌کرد و همین امر باعث شد که خدیجه (س) به او پیشنهاد ازدواج بدهد. محمد (ص) هم به او احترام خاصی می‌گذاشت. از آنجا که محمد (ص) پاکدامنی خدیجه (ص) را دیده بود، به او پاسخ مثبت داد. خطبه عقد این ازدواج خجسته را، ابوطالب ایراد کرد و ثمره زندگی آن‌ها پس از چند سال، چهار دختر و دو پسر بود که هر دو فرزند پسرشان در همان سال‌های اولیه زندگی، از دنیا رفتند.

خدیجه(س) نه تنها همسر پیامبر، بلکه دوست و یاور او نیز بود، او اولین زنی بود که بعدها، یعنی زمانی که محمد (ص) به رسالت مبعوث شد، جزء یاران پیامبر (ص) قرار گرفت.(6)

اولين زن مسلمان

پیامبر (ص) فرمودند: «مردان بسیاری از لحاظ ایمان کامل شده‌اند، اما زنان تنها مریم دختر عمران، آسیه همسر فرعون، خدیجه دختر خویلد و فاطمه دختر محمد (ص) به کمال رسیدند. این روایت را مسلم و بخاری و ترمذی از علمای اهل سنت بیان کرده‌اند. (فصول المهمه، ص 137) (7)

گفته‌اند نخستین نشانه‌های بعثت پیامبر (ص) به هنگام 40 سالگی او، رویاهای صادقه بوده است، اما آنچه در سیره به عنوان آغاز بعثت شهرت یافته، شبی در ماه رمضان یا ماه رجب است که فرشته وحی در غار حرا بر پیامبر (ص) ظاهر شد و بر او نخستین آیات سوره علق را خواند. بنابر روایات؛ پیامبر (ص) به شتاب به خانه بازگشت و خواست که او را هرچه زودتر بپوشانند. گویا برای مدتی در نزول وحی وقفه‌ای ایجاد شد و همین امر پیامبر (ص) را غمناک ساخته بود، ولی اندک بعد فرشته وحی باز آمد و آن حضرت را مأمور هدایت قوم خود و اصلاح جامعه از فسادهای دینی و اخلاقی و پاک گردانیدن خانه خدا از بتان و دل‌های آدمیان از خدایان دروغین کرد.

پیامبر (ص) دعوت به توحید را نخست از خانواده خود آغاز کرد و اولین کسی که به او ایمان آورد، همسرش خدیجه و از مردان، پسر عمویش علی‌بن‌ابی طالب (ع) بود که در آن هنگام سرپرستی او را پیامبر (ص) برعهده بود.

سه سال پس از بعثت، پیامبر (ص) دستور یافت تا همگان را از خاندان قریش گرد آورد و دعوت توحید را در سطحی گسترده‌تر مطرح سازد. در این زمان سخت‌گیری مشرکان چندان شد که پیامبر (ص) عده‌ای از اصحاب را امر کرد تا به حبشه هجرت کنند و به نظر می‌رسد که برخی از اصحاب نیز میان حبشه و حجاز در رفت و آمد بوده‌اند. (7)

آغاز زندگي مشترك

خدیجه به وسیله قرابت فامیلی با رسول خدا(ص) از یک طرف و آگاهي از اخلاق حمیده او در بازرگانی از طرف دیگر، و شنیدن اخبار رسالت از علمای یهود و نصاری از سوی سوم، عاشق و دلباخته معنوی پیامبر بود و لذا مشکل خود را با پسر عمویش که عالم برجسته نصاري بود در میان گذاشت، او دعایی نوشت و خدیجه آن را زیر بالش خود گذاشت و شبانه در عالم خواب پیامبر را دید و آینده برایش روشن شد و چون چشم برگشود دیگر به خواب نرفت. سرانجام کنیزش نفیسه و به قولی خواهرش را به سراغ پیامبر فرستاد و رسماً درخواست ازدواج کرد. (8)

خدیجه با تلاش پیگیر و تمهید مقدمات عاقلانه، به ویژه با تدبیر پسر عمویش، ورقة بن‌نوفل، سرانجام به مقصود خود رسید، و فرزندان هاشم را که ستارگان حجاز بودند به خانه خود جذب کرد، آنان در حالی که رسول خدا را با تمام عزت و احترام در میان گرفته بودند، برای اجرای عقد به حضور خدیجه رسیدند، و خطبه عقد با یک برنامه جالب اجرا شد و پس از مراسم، یادگار عبدالله در کنار عمویش ابوطالب عازم خانه پیشین گشت، ولی خدیجه همراه با مهر و محبت ویژه دامن محمد را گرفت و گفت «سیدی! الی بیتک فبیتی بیتک و أنا جاریتک! ای مولایم! بیا به خانه خودت، خانه من خانه تو است، و من نیز کنیز تو هستم.» خدیجه به این طریق زندگی مشترک خود را با آن حضرت شروع کرد (9)

زفاف خدیجه با حضرت محمد (ص) 2 ماه و 75 روز پس از بازگشت از سفر تجارت شام تحقق یافت. در آن زمان، حضرت محمد (ص) 25 سال داشت و خدیجه چهل سال بود. ابن‌عباس سن ایشان را 28 سال نقل می‌کند. هر چند بعضی از مورخان اهل سنت سعی می‌کنند این سخن را رد کنند؛ چون راوی آن يعني محمدبن صائب کلبی را ضعیف می‌دانند.

خدیجه به سبب علاقه به حضرت و مقام معنوی او با ايشان ازدواج کرد و تمام دارایی و مقام و جایگاه فامیلی خود را فدای پیشرفت مقاصد همسرش ساخت.

در عقد ازدواج حضرت محمد (ص) و خدیجه، عبدالله بن غنم به آن‌ها چنین تبریک گفت:

هنیئا مریئا یا خدیجه قد جرت لک الطیرفیما کان منک باسعد.

تزوجت خیر البریه کلها و من ذا الذی فی الناس مثل محمد؟

و بشر به البران عیسی بن مریم و موسی ابن عمران فیاقرب موعد

اقرت به الکتاب قدما بانه رسول من البطحاء هادو مهتد.

گوارا باد بر تو ای خدیجه که طالع تو سعادتمند بوده و با بهترین خلایق ازدواج کردی. چه کسی در میان مردم همانند محمد (ص) است. محمد (ص) کسی است که حضرت عیسی و موسی به آمدنش بشارت داده‌اند و کتب آسمانی به پیامبری او اقرار داشتند.

و هدایت شونده است رسولی که سر از بطحاء (مکه) در می‌آورد و او هدایت کننده (10)

پی نوشت:

1- علی اکبر، بابازاده، سیمای زنان در قرآن، قم، انتشارات لوح محفوظ، چاپ دوم، 1378، ص 23.

2- ر.ک، شیخ عباس، قمی، سفینه البحار، ج 1، ص 379.

3- ‌‌ر.ک: محمدتقی، مجلسی، همان، ص 352, ج 21 (استفاده از CD جامع الاحادیث).

4- رک: ذبیح الله، محلاتی: ریاحین الشریعه، تهران، دارالکتب الاسالمیه، ج 2، ص 207.

5- http://daneshnameh.roshd.ir

6- برگرفته از کتاب محمد (ص)، نوشته ثانی اثنین، ترجمه امیرصالحی طالقانی، انتشارات کتاب‌های بنفشه، چاپ اول، 1384.

7- فصول المهمه، ص 137.

8- رک: محمدتقی، مجلسی، بحارالانوار، بیروت، مؤسسه الوفاء، 1404 هجری قمری، ج 16، ص 23.

9- رک: عباس، قمی، سفینه‌البحار، ج 1، ص 379.

حضرت آیت الله مجتهدی(ره) میفرمایند: یک روز مرحوم شیخ جعفر شوشتری(ره) با رفقا نشسته بودند که الاغی آمد و بارش را خالی کرد، سپس جلوی آ شیخ آمد و به او نگاه کرد و گوش هایش را تکان داد. شیخ ابتدا گریه شدیدی کردند، سپس فرمودند: گویا این الاغ با زبان حال به من گفت: من بارم را به مقصد رساندم، آیا تو هم بارت را به مقصد رسانده ای؟!

زنبور عسل با گل مانوس است و روی گل مینشیند ولی مگس دنبال کثیفی و پلیدی است مثلا اگر کودکی مقداری آب بینی در صورت او باشد روی آن مینشیند، ماهم باید مثل زنبور عسل باشیم و روی گل خوبیهای مردم بنشینیم و خوش گویی کنیم نه اینکه فقط دنبال عیب و بدی آن ها باشیم.

(آیت الله مجتهدی تهرانی)

آیت الله مرعشی نجفی-رحمه الله علیه می فرمودند:«من خیلی بارم سبک است و هیچ نگرانی ندارم، تنها یک چیز مرا زجر می دهد آن این است که می ترسم در ایام زندگیم نوشته من یا صحبتهای من در هر مورد باعث شده که حقی ناحق شود، یا در همسایگی ما گرسنه ای بوده باشد و ما غذای سیر خورده باشیم که و الله و بالله اگر چنین چیزی بوده  من آگاهی نداشته ام ونصیحت می فرمودند که شما هم بارتان را سبک کنید و از تجمل پرستی و (داشتن) خانه(های) بزرگ و… بپرهیزید، که همه چیز ظرف چند دقیقه نابود می شود»

(عقیقی بخشایشی- فقهای نامدار شیعه،ص566)

هیچ دعایی را کوچک نشمارید، شاید استجابت در همان دعا باشد. هر کس بعد از نماز، یک دعا پیش خدا محل دارد که حاجت بگیرد،آن وقت بلند می شود و می رود. تا نماز را خواندی بلند نشو و نرو، تعقیبات بخوان، دعا بخوان. همانطور که بادبادک بدون دنباله بالا نمی رود، نماز هم بدون تعقیبات بالا نمی رود. بعد از نماز حتما تعقیبات بخوان. بشین در خانه خدا و گدایی کن و حاجت بخواه. شاید همین امشب دعایت گرفت. انسان باید در گدایی از خدا سماجت کند. خود خدا می فرماید: شما بخوانید مرا، من مستجاب می کنم دعایتان را

«آیت الله مجتهدی تهرانی رحمه الله علیه»

خیال می کنم فضیلت گریه بر سید الشهدا بالاتر از نماز شب باشد، زیرا نماز شب عمل قلبی صرف نیست بلکه شبه قلبی است، ولی حزن و اندوه و گریه عمل قلبی است به حدی که گریه و دمعه(اشک) از علائم قبولی نماز وتر است. بکاء بر مصائب اهل بیت(علیهما السلام) و به خصوص حضرت سید الشهدا(علیه السلام) شاید از آن قبیل مستحباتی باشد که مستحبی افضل از آن نیست.

(در محضر بهجت،ج1،ص216)

 

به سندی از امام صادق (علیهم السلام) :هر مومن که از برای خدا سجده کند برای شکرنعمتی در غیر نماز حق تعالی برای او ده حسنه بنویسند و ده سیئه محو کند و ده درجه در بهشت بلند گرداند… و اما دعاهای این سجده بسیار است و آسانتر آنها این چند امراست: اول به سند معتبر از امام رضا (علیه السلام) منقول است که اگر خواهی صد مرتبه شُکرا شُکرا بگو و اگر خواهی صد مرتبه عَفوا عَفوا ودر عیون اخبار الرضا از رجاء بن الضّحاک روایت کرده است که حضرت امام رضا(علیه السلام) در راه خراسان هر گاه از تعقیب نماز ظهر فارغ می شد به سجده شکر می رفت و صد مرتبه می گفت شُکرا للّه و چون از تعقیب عصر فارغ می شد صد مرتبه صد مرتبه در سجده می گفت حمدا للّه…

(منبع مفاتیح الجنان؛ در فضیلت سجده شکر)

رفتند تا حاجی شوند و برگردند

از لطف حق راضی شوند و برگردند

مُحرم شدند و شاد از رنگ سفیدش

سوی مناراهی شوند و باز گردند

اما کفن شد جامهء احرام آنان

تا جاودان حاجی شوند و باز گردند

هر روز در پیاده رو تکرار ویترین

تکرار دست های خیابان از آستین

چشمان خسته از غمتکرار روز وشب

بیهودگی سلام رساندن به آن و این

گشتن پی تو بین علامات رد شدن

گشتن پی قشنگ ترین وعده زمین

فکرم شلوغ کرده کسی بوق می زند

ای مرد پیش پای خودت را کمی ببین

باید کمی نگاه کنم راست گفته اند

(ایاک نعبد و ایاک نستعین)

حالا درست آن طرف خط کشی کسی

دارد فرار می کند از چهار راه دین

عطر تو را تمام خیابان گرفته است

ای غنچه دوازدهم، عطر یاسمین!

بی جا نایست مانع کسب است قلب من

دیگر رسیده ای تو به خط های آخرین

منظورماز گلایه فقط یک نگاه توست

من عاشق ظهور تو هستم؛ فقط همین..

مرحوم آیت الله حاج شیخ محمدرضا مهدوی کنی(ره) درخاطره ای می فرمودند: روزی پیش آقا شیخ رجبعلی خیاط که از اوتاد بودند و مرحوم قمشه ای به ایشان ارادت داشتند، رفته بودم تا بدهم برایم لباس بدوزند. شیخ رجبعلی رو کردند به من و فرمودند که: می خواهی طلبه شوی یا آدم؟! به عنوان پدر پیر، سفارشی تو را می کنم، همیشه به یاد داشته باش: در زندگی کارها را فقط برای خدا انجام بده. به تمامی اعمالی که انجام می دهی رنگ خدایی بده، حتی به خوردن و خوابیدن…

(از فرمایشات آیت الله مجتهدی تهرانی-ره)

عُجب از امراض مهلکه است. هر چه قدر هم که خوب شدید و کارهای نیک انجام دادید، باز به خدا بگویید: 

” خدایا، آیا بنده ای بدتر از من هم داری؟!  ”

امام چهارم حضرت سجاد(علیهم اسلام) با اینکه معصوم بودند، اما با این حال در دعای ابو حمزه عرض می کنند:

فَمَن یَکانُ اسوَء حالاًمِنی    خدایلا چه کسی بد حال تر از من است؟

عیبجویی

زیانکارترین عیبها عیب خود نادیدن است.

مرحوم آیت الله کوهستانی(ره) در این اواخر عمر بسیار نگران آخرتش بود، با همه زهد و ورع، خود را دست خالی می دید، از این رو هر گاه برخی از شاگردان او از قبیل شهید هاشمی نژاد و دیگر فضلا که از مشهد به حضورشان می رسیدند، می فرمود: «سلام مرا به امام رضا علیه السلام برسانید و بگویید شیخ محمد دارد می آید، ولی دست خالی است» فرزندشان می گوید: روزی یکی از علمای منطقه در محضرش حضور داشت وقتی نگرانی ایشان را از سفر آخرت مشاهده نمود به ایشان عرض کرد: شما کارها و وظایفتان را به خوبی انجام دادید و نباید مشکلی داشته باشید. آقا با چهره ای بر افروخته در جوابش فرمودند: « چه می گویی؟ امامی مثل علی علیه السلام وقتی که می خواهد از دنیا برود می گوید، نمی دانم خدا با من چه طور می خواهد معامله کند؟»

(سایت شهید آوینی)

تا رابطه ما با ولی امر، امام زمان(عج) قوی نشود، کار ما درست نخواهد شد. وقوت رابطه ما با ولی امر (عج) هم در اصلاح نفس است…. راه خلاص شدن از گرفتاریها، منحصر است به دعا کردن در خلوت برای فرج ولی عصر(عج)؛ نه دعای همیشگی ولقلقه زبان… بلکه دعای با خلوص وصدق نیت وهمراه با توبه.

(فرازهایی از فرمایشات آیت ا..بهجت(ره)  )

افسری در پلیس راهی از راننده ای گواهی نامه رانندگی مطالبه می کند. اگر راننده، گواهی نامه پزشکی، گذرنامه سیاسی، پروانه ساختمان، کارت بازرگانی واجازه اجتهاد ویا هر مدرک دیگری به او نشان دهد، پلیس از او نمی پذیرد وتنها اگر گواهینامه رانندگی داشت اجازه عبور می دهد وگرنه مانع او می شود. در قیامت نیز شرط رسیدن به مقصد،  گواهی نامه نماز است که اگر نباشد، هیچ عملی مورد قبول ونجات بخش نیست.

(حجت السلام والمسلمین محسن قرائتی)

باز هم انگشترش رو بخشید بود:ازش پرسیدم : این یکی رو به کی دادی؟ گفت : یه بنده خدا انگشتر طلا دستش بود نمی دونست که طلا برای مرد حرامه، از دستش در آوردم وانگشتر خودم رو بهش دادم.

(کتاب سیره دریا دلان2، خاطره ای از روحانی شهید عبدالله میثمی)

علامه طباطبایی(ه) می فرمایند: مراقبه یعنی توجه باطنی انسان به خدا وروی نگرداندن از آن در همه احوال.مراقبه این است که انسان در اوقات بیداری از اول صبح تا هنگام خواب از یاد خدا غافل نباشد وتمام گفتار و کردارش برای خداوند متعال وجلب رضای او باشد او را همه جا حاضر وبر کارهای خود ناظر بداند وخویشتن را در محضر او بیابد.

(در محضر علامه طباطبایی ص331)