آسمان آبی

 

 

 

 

 

 

رمز پیروزی انقلاب اسلامی از دیدگاه امام خمینی(ره)

    پس از پیروزی انقلاب اسلامی، طولی نکشید که پرتوهای معنوی این بارقه الهی مرزهای جغرافیایی را درنوردید و مسلمانان جهان را از خواب غفلت بیدار کرد و رستاخیز اسلامی را در سراسر جهان پدید آورد. زیرا این انقلاب، جنبه معنوی و دینی داشت و از این رو، توانست در کشورهای اسلامی نفوذ کند و هزاران انسان را شیفته خویش سازد. امام خمینی(ره) در معرفی انقلاب اسلامی و بیان رمز پیروزی آن فرمودند: «… این قیام، قیام حق بر باطل بود، قیام عبودیت بر طاغوت بود، قیام انسانیت بر توحّش بود. رمز پیروزی ما در این بود که نهضت ما جنبه معنوی و اسلامی داشت…» این هدیه غیبی بود که [خداوند] به ما داد. این استقلالی که خدای تبارک و تعالی به ما داده و دست اجانب را کوتاه کرده، برای خاطر آن قدرت ایمان و وحدت کلمه بود».

منبع:پایگاه اطلاع رسانی حوزه

 

 

 

 

روز شمار وقایع انقلاب اسلامی بهمن 57 در یک نگاه

-3 بهمن 1357 (سه شنبه)

شورای سلطنت كه برای حفظ رژیم سلطنتی در ایران تشكیل شده بود منحل گردید.

-4 بهمن 1357 (چهارشنبه)

برای جلوگیری از حضور امام خمینی در بین مردم ایران ارتش فرودگاه مهرآباد را به اشغال درآورد.

-5 بهمن 1357 (پنج شنبه)

دولت بختیار 3 روز فرودگاههای كشور را بست.

-7 بهمن 1357 (شنبه)

- تحصن روحانیون مبارز در دانشگاه تهران در اعتراض به بستن فرودگاهها آغاز شد.
راه‌پیمایی میلیونی مردم در تهران به مناسبت 28 صفر برگزار گردید.

-9 بهمن 1357 (دوشنبه)

- فرودگاه برای ورود امام خمینی بازگشایی شد
-در پی اعتصابات و تظاهرات و راه‌پیمایی مردم كه خواستار بازگشایی فرودگاه مهرآباد بودند. دولت بختیار فرودگاه مهرآباد را از اشغال نظامی خارج كرد.

-11 بهمن 1357 (چهارشنبه)

-مأمور ارتش در خیابانهای تهران
-دولت برای ترساندن مردم و ایجاد حكومت وحشت با انجام رژه نظامیان در تهران و ترویج شایعه كودتا توسط ارتش دست به حیله دیگری برای انحراف مبارزات مردم ایران زد.

-12 بهمن 1357 (پنج شنبه)

ساعت 9 و 27 دقیقه و 30 ثانیه حضرت امام خمینی پس از پانزده سال تبعید پای بر خاك ایران گذاشتند.
ـ فرمانداری نظامی بر اثر فشار مردم راه‌پیمایی و تظاهرات را برای 3 روز آزاد اعلام كرد.
ـ‌ نظامیان مستقر در تلویزیون به طور ناگهانی پخش مراسم استقبال را قطع كردند.

-17 بهمن 1357 (سه شنبه)

- ‌بر اساس پیشنهاد شورای انقلاب، حضرت امام خمینی دولت موقت را به مردم معرفی نمودند.
ـ دولت موقت به ریاست مهندس مهدی بازرگان تشكیل گردید.

-19 بهمن 1357 (سه شنبه)

- راه‌پیمایی مردم ایران در حمایت از دولت موقت انجام شد.
ـ‌ نیروی هوایی ارتش با حضرت امام خمینی بیعت كردند.
ـ‌ حضرت امام خمینی به زیارت حضرت عبدالعظیم (س) رفتند.

20- بهمن 1357 (جمعه)

‌ -طرفداران قانون اساسی با تجمع در استادیوم امجدیه (شهید شیرودي‌) دست به تظاهرات زدند.
ـ‌ ساعت 9 شب سربازان گارد شاه به پادگان نیروی هوایی در شرق تهران (خ دماوند) حمله نمودند.
ـ‌ مردم برا ی كمك به سربازان نیروی هوایی مسلح شدند.

-21 بهمن 1357 (شنبه)

دولت بختیار زمان حكومت نظامی را افزایش داده و حكومت نظامی را از ساعت 4 بعدازظهر اعلام نمود.
ـ حضرت امام خمینی دستور شكستن زمان حكومت نظامی و حضور مردم در خیابانها را صادر نمودند.
ـ‌ در تهران و شهرستانها بین سربازان گارد و مردم مسلح درگیریهای بسیار شدید رخ داد.

-22 بهمن 1357 (دوشنبه)

- تهران صحنه جنگ خونین مسلحانه بین مردم و سربازان طرفدار رژیم پهلوی گردیده است.
ـ با تسلیم تمامی نیروهای نظامی و پیروزی مردم مسلمان ایران رژیم ستمشاهی پس از 57 سال ظلم و ستم متلاشی گردید.

منبع:تلخیص از

gilane-ma1.blogfa.com

aviny.com

همانقدر که زن را باید فهمید

مرد را هم باید درک کرد

همانقدر که باید قربان صدقه زن رفت

باید فدای خستگی های مرد هم شد

خلاصه مرد و زن ندارد ،

 

به نقطه ی ما شدن که رسیدی :

بهترین باش برایش ….!

وَمِنْ آيَاتِهِ أَنْ خَلَقَ لَكُم مِّنْ أَنفُسِكُمْ أَزْوَاجًا لِّتَسْكُنُوا إِلَيْهَا

وَجَعَلَ بَيْنَكُم مَّوَدَّةً وَرَحْمَةً إِنَّ فِي ذَلِكَ لَآيَاتٍ لِّقَوْمٍ يَتَفَكَّرُونَ (روم،21)

و از نشانه‏ هاى او اينكه ازخودتان همسرانى براى شما آفريد تا بدانها آرام گيريد و ميانتان

دوستى و رحمت نهاد. آرى در اين [نعمت] براى مردمى كه می انديشند قطعا نشانه‏ هايى است.

من از تو جز “تو” نخواهم…

بگذار روزگار هرچه میخواهد پیله کند!

چه باک

وقتی میدانیم که پروانه میشویم…

 

 

أَفَحَسِبْتُمْ أَنَّمَا خَلَقْنَاكُمْ عَبَثًا وَأَنَّكُمْ إِلَيْنَا لَا تُرْجَعُونَ

آيا پنداشتيد كه شما را بيهوده آفريده‏ايم و اينكه شما

به سوى ما بازگردانيده نمى‏شويد؟.﴿مومنون،۱۱۵﴾

عشق اول و آخر من..

گفتم: خدایا از همه دلگیرم.. گفت: حتی از من؟

گفتم: خدایا دلم را ربودند.. گفت: پیش از من؟

گفتم: خدایا چقدر دوری.. گفت: تو یا من؟

گفتم: خدایا تنهاترینم… گفت: بیشتر از من؟

گفتم خدایا انقدر نگو من..! گفت: من توام ، تو من…

 

 

 

فَإِذَا سَوَّيْتُهُ وَنَفَخْتُ فِيهِ مِن رُّوحِي فَقَعُوا لَهُ سَاجِدِينَ.

پس آنگاه که اورا به خلقت کامل بیاراستم و از روح خود

در او دمیدم، پس برای او به سجده درآیید.﴿ص،۷۲﴾

چه بخشنده خدای عاشقی دارم..

تو اگر دلگیری لحظه ای چشم ببند

اندکی اشک بریز و بخوان نام مرا

به تو من نزدیکم

نام من یزدان است لقبم ایزد پاک

تو مرا زمزمه کن.. خواهم آمد سویت…

چه زیبا خالقی دارم

چه بخشنده خدای عاشقی دارم

که میخواند مرا با آنکه میداند گنه کارم..

 

 

وَقَالَ رَبُّكُمُ ادْعُونِي أَسْتَجِبْ لَكُمْ﴿غافر،۶۰﴾

و پروردگارتان فرمود مرا بخوانيد تا شما را اجابت كنم.

 

 

 

 

 

حضرت آیت‌الله خامنه‌ای رهبر معظم انقلاب اسلامی صبح امروز در جلسه‌ی درس خارج فقه، جنایت بزرگ عربستان سعودی در به شهادت رساندن عالم مؤمن و مظلوم، شیخ نمر باقر النمر را به‌شدت محکوم کردند و با تأکید بر لزوم احساس مسئولیت دنیا در قبال این جنایت و جنایات مشابه سعودی در یمن و بحرین، خاطرنشان کردند: بدون تردید خون به ناحق ریخته‌ی این شهید مظلوم به سرعت اثر خواهد کرد و دست انتقام الهی گریبان سیاستمداران سعودی را خواهد گرفت.
حضرت آیت‌الله خامنه‌ای گفتند: این عالمِ مظلوم نه مردم را به حرکت مسلحانه تشویق می‌کرد و نه به صورت پنهانی اقدام به توطئه کرده بود، بلکه تنها کار او، انتقاد علنی و امر به معروف و نهی از منکرِ برخاسته از تعصب و غیرت دینی بود.
رهبر انقلاب، شهادت شیخ نمر و ریختن به ناحق خون او را خطای سیاسی دولت سعودی خواندند و افزودند: خداوند متعال از خون بی‌گناه نمی‌گذرد و خون به ناحق ریخته، بسیارسریع دامان سیاستمداران و مجریان این رژیم را خواهد گرفت.
ایشان با انتقاد شدید از سکوت مدعیان آزادی، دموکراسی و حقوق بشر و حمایت آنان از رژیم سعودی که خون بی‌گناه را تنها به خاطر انتقاد و اعتراض به زمین‌ می‌ریزد، تأکید کردند: جهان اسلام و همه‌ی دنیا باید نسبت به این قضیه احساس مسئولیت کنند.
حضرت آیت‌الله خامنه‌ای آزار و شکنجه‌ی مردم بحرین توسط نظامیان سعودی و تخریب مساجد و خانه‌های آنان و همچنین بیش از ۱۰ ماه بمباران مردم یمن را نمونه‌های دیگری از جنایات رژیم سعودی خواندند و تأکید کردند: کسانی که صادقانه به سرنوشت بشریت و سرنوشت حقوق بشر و عدالت علاقه‌مند هستند، باید این قضایا را دنبال کنند و نباید نسبت به این وضعیت بی‌تفاوت باشند.
رهبر انقلاب همچنین افزودند: یقیناً شهید شیخ نمر مورد تفضل خداوند خواهد بود و بدون شک دست انتقام الهی گریبان ظالمانی را که به جان او تعدّی کردند خواهد گرفت و این همان چیزی است که مایه‌ی تسلّی است.

 

برندگان مسابقه وبلاگ نویسی

“پژوهش دینی در فضای مجازی”

http://alzahra-shiraz.kowsarblog.ir

 

ممنون از تمام دوستانی که با نظرات ارزنده خود ما را در رسیدن به این هدف همراهی کردند.

 

 

ولادت رسول خاتم، پيامبر اكرم(ص) بنابر قول اهل سُنَّت (سال عام الفيل)

 ولادت حضرت محمد(ص) به اتّفاق نظر شيعيان در ۱۷ ربيع الاول در سال عام الفيل مي‏باشد، ولي برخي از مسلمانان، اين واقعه را در روز دوازدهم اين ماه دانسته‏اند. كنيه‏ي آن حضرت، ابوالقاسم و القاب ايشان، رسول اللَّه، نبي اللَّه، خاتم الانبيا، سَيِّدُالبَشَر و… مي‏باشد. پدر ايشان عبداللَّه بن عبدالمطلب و نيز مادر آن حضرت آمنه بنت وَهَب است. رقيه، ام كلثوم، زينب، قاسم، عبداللَّه، ابراهيم و حضرت فاطمه‏ي زهرا(س) فرزندان پيامبر اسلام مي‏باشند كه به جز فاطمه(س) همگي در دوران حيات پيامبر، از دنيا رفتند. دوران زندگي پيامبر اكرم(ص) در دو شهر مكه و مدينه سپري شد. ايشان پس از آن كه در چهل سالگي براي پيامبري برگزيده شدند، در ابتدا دين الهي را به طور مخفيانه تبليغ مي‏كردند و پس از سه سال، به دعوت آشكار دست زدند. رنج‏ها و سختي‏هاي فراواني كه پس از درگذشت ابوطالب، عمو و حضرت خديجه(س) همسر آن حضرت بر ايشان گذشت و همچنين اعلام آمادگي مردم يثرب براي پذيرفتن آن پيامبر عظيم‏الشأن، زمينه ساز هجرت بزرگ ايشان به مدينه گرديد. ده سال آخر عمر و رسالت حضرت محمد(ص) در مدينه، همراه با جنگ‏ها، فتوحات و انتشار آيين آسماني اسلام همراه بود.

 

آغاز هفته‏ وحدت

    وحدت و يكپارچگى مسلمانان و لزوم اتحاد و اتفاق كلمه ميان ايشان بلكه ضرورت توحيد كلمه بر محور كلمه توحيد براى همه موحدان و خداپرستان روى زمين، از تعاليم و آموزشهاى اساسى آيين اسلام و از اصول فرهنگ قرآنى است. و بر همين اساس، قرآن كريم يكى از عمده ‏ترين و سازنده ‏ترين اهداف رسالت رسول اكرم صلى الله عليه و آله را تاليف قلوب و ايجاد انس و تفاهم به جاى خصومت و دشمنى بيان مى‏دارد و اگر كسى در تاريخ، به ديده عبرت بنگرد اين معنى را از شاهكارهاى رسالت محمدى‏ صلى الله عليه و آله مى‏يابد. «واعتصموا بحبل الله جميعا ولاتفرقوا»همگى به حبل و رشته خداوندى چنگ بزنيد و پراكنده نگرديد.

منبع :http://www.hadith.net/post/5148/

 

 

آشنایی با صدف کوثر

حضرت خدیجه پانزده سال قبل از عام‌‌الفیل و شصت و هشت سال قبل از هجرت نبوی در شهر مکه دیده به جهان گشود و پس از شصت و پنج سال زندگی باشرافت و فضیلت سرانجام در تاریخ دهم رمضان سال دهم بعثت و سه سال قبل از هجرت رسول خدا به مدینه وفات يافت.

نام او خدیجه، و کنيه‌اش «ام هند»، نام پدرش «خویلدبن اسد» و نام مادرش «فاطمه دختر زائده بن الاصم» می‌باشد. (1) پدر و مادر خدیجه با چند واسطه به «لویّ‌بن غالب» می‌رسد که جد اعلای پیامبر خداست و مادر خدیجه «هاله» دختر عبدمناف از اجداد پیامبر اسلام است. بنابراین خدیجه هم از طرف پدر و هم از سوی مادر با پیامبر اسلام هم نسب می‌باشد. (2)

القاب خدیجه قبل از اسلام

1- حضرت خدیجه (س) انجیل به عنوان «بانوی مبارکه و همدم مریم در بهشت» یاد شده است، در آنجا که در توصیف پیامبر اسلام (صلی الله علیه و آله) خطاب به عیسی چنین آمده: (نسله من مبارکه، و هی مونس أمک فی الجنه) «نسل او از مبارکه (بانوی پربرکت) است که همدم مادرت مریم در بهشت می‌باشد» (3)

2- در عصر جاهلیت که وجود زن پاکدامن بسیار کم بود، حضرت خدیجه به خاطر قداست و پاکی در همه ابعاد، به عنوان «طاهره» [پاک سرشت و پاک روش] خوانده می‌شد.

3- و نیز شخصیت خدیجه در همان عصر آن چنان چشمگیر بود که او را با عنوان «سیده نسوان» [سرور زنان] می‌خواندند. (4)

تولد حضرت محمد (ص) بنابر بسیاری از روایات در 17 ربیع‌الاول عام‌الفیل (570 م)، یا به روایتی 12 همان ماه روی داد. پدر پیامبر (ص)، عبدالله فرزند عبدالمطلب و مادرش آمنه دختر وهب و هر دو از قبیله بزرگ قریش بودند، قبیله‌ای که بزرگان آن از نفوذ فراوانی در مکه برخوردار بودند و بیشتر به بازرگانی اشتغال داشتند.

عبدالله، پدر پیامبر (ص) اندکی پیش از تولد فرزندش برای تجارت با کاروانی به شام رفت و در بازگشت بیمار شد و در گذشت. بنابر رسمی که در مکه رایج بود، محمد (ص) را به زنی به نام حلیمه سپردند تا در فضای ساده و پاک بادیه پرورش یابد. وی 6 ساله بود که همراه مادر برای دیدار خویشان به یثرب (مدینه) رفت، اما آمنه نیز در بازگشت بیمار شد و در گذشت و او را در ابواء- نزدیک مدینه- به خاک سپردند.

محمد (ص) از این پس در کنف حمایت جدش عبدالمطلب قرار گرفت، اما او نیز در 8 سالگی وی در گذشت و سرپرستی محمد (ص) برعهده عمویش ابوطالب گذارده شد. ابوطالب در سفری تجارتی به شام او را با خود همراه برد که راهبی نشانه‌های پیامبری را در او یافت و ابوطالب را از آن امر مطلع ساخت.(5)

ازدواج پیامبر (ص)

تجربه موفقی که پیامبر (ص) در تجارت از خود نشان داد، همچنین اعتبار و درستی او، باعث شد توجه خدیجه(ع) به او جلب شود. خدیجه (س) زن نیکوکار، ثروتمند و زیبایی بود که خانواده‌اش به بازرگانی مشغول بودند. او محمد(ص) را استخدام کرد تا کالاهایش را در کشور سوریه به فروش برساند.

محمد (ص) در اولین سفر خود، به خوبی به وظیفه‌اش عمل کرد. او هنگامی که از سفر بازگشت، آن قدر سود کرده بود که حتی خود خدیجه(س) هم تا آن موقع چنین سودی نکرده بود. خدمتکار خدیجه(س) که در این سفر، محمد (ص) را همراهی می‌کرد، پس از بازگشت، گزارش مفصلی به خدیجه(س) داد و از توانایی‌های فوق‌العاده محمد (ص) در کار تجارت، تعریف و تمجید کرد.

نیت پاک محمد (ص) تأثیر زیادی بر خدیجه (س) گذاشته بود، محمد (ص) کسی بود که همواره چشم‌ها و زبان خود را از گناه حفظ می‌کرد و همین امر باعث شد که خدیجه (س) به او پیشنهاد ازدواج بدهد. محمد (ص) هم به او احترام خاصی می‌گذاشت. از آنجا که محمد (ص) پاکدامنی خدیجه (ص) را دیده بود، به او پاسخ مثبت داد. خطبه عقد این ازدواج خجسته را، ابوطالب ایراد کرد و ثمره زندگی آن‌ها پس از چند سال، چهار دختر و دو پسر بود که هر دو فرزند پسرشان در همان سال‌های اولیه زندگی، از دنیا رفتند.

خدیجه(س) نه تنها همسر پیامبر، بلکه دوست و یاور او نیز بود، او اولین زنی بود که بعدها، یعنی زمانی که محمد (ص) به رسالت مبعوث شد، جزء یاران پیامبر (ص) قرار گرفت.(6)

اولين زن مسلمان

پیامبر (ص) فرمودند: «مردان بسیاری از لحاظ ایمان کامل شده‌اند، اما زنان تنها مریم دختر عمران، آسیه همسر فرعون، خدیجه دختر خویلد و فاطمه دختر محمد (ص) به کمال رسیدند. این روایت را مسلم و بخاری و ترمذی از علمای اهل سنت بیان کرده‌اند. (فصول المهمه، ص 137) (7)

گفته‌اند نخستین نشانه‌های بعثت پیامبر (ص) به هنگام 40 سالگی او، رویاهای صادقه بوده است، اما آنچه در سیره به عنوان آغاز بعثت شهرت یافته، شبی در ماه رمضان یا ماه رجب است که فرشته وحی در غار حرا بر پیامبر (ص) ظاهر شد و بر او نخستین آیات سوره علق را خواند. بنابر روایات؛ پیامبر (ص) به شتاب به خانه بازگشت و خواست که او را هرچه زودتر بپوشانند. گویا برای مدتی در نزول وحی وقفه‌ای ایجاد شد و همین امر پیامبر (ص) را غمناک ساخته بود، ولی اندک بعد فرشته وحی باز آمد و آن حضرت را مأمور هدایت قوم خود و اصلاح جامعه از فسادهای دینی و اخلاقی و پاک گردانیدن خانه خدا از بتان و دل‌های آدمیان از خدایان دروغین کرد.

پیامبر (ص) دعوت به توحید را نخست از خانواده خود آغاز کرد و اولین کسی که به او ایمان آورد، همسرش خدیجه و از مردان، پسر عمویش علی‌بن‌ابی طالب (ع) بود که در آن هنگام سرپرستی او را پیامبر (ص) برعهده بود.

سه سال پس از بعثت، پیامبر (ص) دستور یافت تا همگان را از خاندان قریش گرد آورد و دعوت توحید را در سطحی گسترده‌تر مطرح سازد. در این زمان سخت‌گیری مشرکان چندان شد که پیامبر (ص) عده‌ای از اصحاب را امر کرد تا به حبشه هجرت کنند و به نظر می‌رسد که برخی از اصحاب نیز میان حبشه و حجاز در رفت و آمد بوده‌اند. (7)

آغاز زندگي مشترك

خدیجه به وسیله قرابت فامیلی با رسول خدا(ص) از یک طرف و آگاهي از اخلاق حمیده او در بازرگانی از طرف دیگر، و شنیدن اخبار رسالت از علمای یهود و نصاری از سوی سوم، عاشق و دلباخته معنوی پیامبر بود و لذا مشکل خود را با پسر عمویش که عالم برجسته نصاري بود در میان گذاشت، او دعایی نوشت و خدیجه آن را زیر بالش خود گذاشت و شبانه در عالم خواب پیامبر را دید و آینده برایش روشن شد و چون چشم برگشود دیگر به خواب نرفت. سرانجام کنیزش نفیسه و به قولی خواهرش را به سراغ پیامبر فرستاد و رسماً درخواست ازدواج کرد. (8)

خدیجه با تلاش پیگیر و تمهید مقدمات عاقلانه، به ویژه با تدبیر پسر عمویش، ورقة بن‌نوفل، سرانجام به مقصود خود رسید، و فرزندان هاشم را که ستارگان حجاز بودند به خانه خود جذب کرد، آنان در حالی که رسول خدا را با تمام عزت و احترام در میان گرفته بودند، برای اجرای عقد به حضور خدیجه رسیدند، و خطبه عقد با یک برنامه جالب اجرا شد و پس از مراسم، یادگار عبدالله در کنار عمویش ابوطالب عازم خانه پیشین گشت، ولی خدیجه همراه با مهر و محبت ویژه دامن محمد را گرفت و گفت «سیدی! الی بیتک فبیتی بیتک و أنا جاریتک! ای مولایم! بیا به خانه خودت، خانه من خانه تو است، و من نیز کنیز تو هستم.» خدیجه به این طریق زندگی مشترک خود را با آن حضرت شروع کرد (9)

زفاف خدیجه با حضرت محمد (ص) 2 ماه و 75 روز پس از بازگشت از سفر تجارت شام تحقق یافت. در آن زمان، حضرت محمد (ص) 25 سال داشت و خدیجه چهل سال بود. ابن‌عباس سن ایشان را 28 سال نقل می‌کند. هر چند بعضی از مورخان اهل سنت سعی می‌کنند این سخن را رد کنند؛ چون راوی آن يعني محمدبن صائب کلبی را ضعیف می‌دانند.

خدیجه به سبب علاقه به حضرت و مقام معنوی او با ايشان ازدواج کرد و تمام دارایی و مقام و جایگاه فامیلی خود را فدای پیشرفت مقاصد همسرش ساخت.

در عقد ازدواج حضرت محمد (ص) و خدیجه، عبدالله بن غنم به آن‌ها چنین تبریک گفت:

هنیئا مریئا یا خدیجه قد جرت لک الطیرفیما کان منک باسعد.

تزوجت خیر البریه کلها و من ذا الذی فی الناس مثل محمد؟

و بشر به البران عیسی بن مریم و موسی ابن عمران فیاقرب موعد

اقرت به الکتاب قدما بانه رسول من البطحاء هادو مهتد.

گوارا باد بر تو ای خدیجه که طالع تو سعادتمند بوده و با بهترین خلایق ازدواج کردی. چه کسی در میان مردم همانند محمد (ص) است. محمد (ص) کسی است که حضرت عیسی و موسی به آمدنش بشارت داده‌اند و کتب آسمانی به پیامبری او اقرار داشتند.

و هدایت شونده است رسولی که سر از بطحاء (مکه) در می‌آورد و او هدایت کننده (10)

پی نوشت:

1- علی اکبر، بابازاده، سیمای زنان در قرآن، قم، انتشارات لوح محفوظ، چاپ دوم، 1378، ص 23.

2- ر.ک، شیخ عباس، قمی، سفینه البحار، ج 1، ص 379.

3- ‌‌ر.ک: محمدتقی، مجلسی، همان، ص 352, ج 21 (استفاده از CD جامع الاحادیث).

4- رک: ذبیح الله، محلاتی: ریاحین الشریعه، تهران، دارالکتب الاسالمیه، ج 2، ص 207.

5- http://daneshnameh.roshd.ir

6- برگرفته از کتاب محمد (ص)، نوشته ثانی اثنین، ترجمه امیرصالحی طالقانی، انتشارات کتاب‌های بنفشه، چاپ اول، 1384.

7- فصول المهمه، ص 137.

8- رک: محمدتقی، مجلسی، بحارالانوار، بیروت، مؤسسه الوفاء، 1404 هجری قمری، ج 16، ص 23.

9- رک: عباس، قمی، سفینه‌البحار، ج 1، ص 379.

 

    با توجه به فرارسیدن سالروز آغاز امامت حضرت صاحب الزمان(عج)، و اولین شب زمستان که به شب یلدا  معروف است، عده ای از کاربران فضای مجازی در اقدامی ارزشی تصمیم به تغییر تصاویر پروفایل های خود به نام مقدس ایشان گرفته اند.

   امسال شب یلدا مصادف با آغاز امامت امام مهدی(عج) شده است که جهان در انتظار اوست و به یمن این تقارن، یلدای امسال یلدایی عاشقانه‌تر داریم.
کمپین اجتماعی عاشقان حضرت ولی‌عصر(عج) این روزها با هشتگ #یلدای_مهدوی در شبکه‌های اجتماعی شکل گرفته است.

    کاربران فضای مجازی می توانند با عوض کردن تصویر پروفایل خود و بازنشر طرح ها و پوسترهای #یلدای_مهدوی به جمع افرادی که در این کمپین شرکت کرده اند بپیوندند.

 

 

 

     فضای مجازی اساسا یک عالم است که در آن از آموزش گرفته تا دوستی و ازدواج و انواع مختلف ارتباطات مطرح است و دین نیز در این فضا قرار می‌گیرد و نمی‌توان از نقش و جایگاه آن غفلت کرد. به باور من نباید از فضای مجازی به مثابه ابزار نگریست، بلکه این فضا یک سبک زندگی و دنیایی است که برای ورود به آن، باید سبک زیستن درون آن را هم بیاموزیم. «سواد سایبری» حرف درستی است. برای کاستن از آسیب‌های فضای سایبری باید آن را آموخت. دینداری در فضای مجازی می‌تواند چندگونه باشد؛ نخست اینکه وجود متون و منابع دینی بر روی «نت» اعم از شبکه ها، وبلاگ‌ها و وب سایت‌ها که این بخش را می‌شود لایه‌ای نازل از دین در فضای مجازی تعبیر کرد.

   دوم، کنش‌ها و هنجارهای دینی در فضای مجازی اعمال دینی مانند زیارت مجازی. سوم پرسش و پاسخ‌ و سخنرانی‌ها در قالب آموزش‌های دینی و چهارم تجربه‌های دینی در فضای آنلاین مانند حس گرفتن، گریه کردن که می‌شود آن را به صورت آنلاین تجربه کرد.

   وقتی از دین در فضای مجازی صحبت می‌کنیم، باید ساحت‌ها را از یکدیگر به گونه‌ای تفکیک کنیم تا بشود سره را از ناسره تشخیص داد تا بتوانیم قضاوت درستی از رابطه دین و فضای مجازی ارایه کنیم.

   وقتی ما می‌گوییم «رابطه دین و فضای مجازی» منظور کدام دین است؟ آیا منظور آموزه‌های ذهنی است یا کنش‌های عملی؟ اگر این گونه باشد مسیحیت، بودیسم و دیگر ادیان هم همین نگرش را دارند که خوشبختانه این نوع نگرش از دینداری در حال منسوخ شدن است.

 

 

    اما اگر دین را به مثابه شیوه زیستن بدانیم، می‌شود با به‌کارگیری و همسو کردن فضای مجازی با سبک زندگی به پرسش‌های جدید نیز پاسخ داد. به عنوان مثال پیشترها مردم پرسش‌هایی داشتند که به سبب آشکار بودن هویت افراد، حیا مانع طرح این پرسش‌ها می‌شد، اما امروز با وجود فضای مجازی هویت افراد سیال شده و افراد براحتی می‌توانند طرح پرسش کنند. فضای مجازی ظرفیت‌هایی ایجاد کرده که پرسش‌ها نسبت به گذشته واقعی تر شده است. این امکانات در کنار آسیب‌هایی که دارد، مزیت‌هایی را ایجاد کرده است که ما می‌توانیم از آن در افزایش کیفیت زندگی بهره ببریم. دین به سبب توانمندی خود نیز می‌تواند در جهت پاسخ به این پرسش‌ها فعال‌تر عمل کند.

    انسان‌ها در عین حالی که دوست دارند دیده شوند، تمایل دارند بخشی از هویت خود را پنهان نگه دارند که ما در این بخش با پرسش‌های واقعی‌تر مواجه می‌شویم. فضای مجازی این امکان را فراهم می‌کند که محقق یا پاسخگو را با این پرسش‌ها مواجه سازد.

     برخی معتقدند با ورود به جامعه مدرن و ارتباطات جدید، دین کارکردهای خود را از دست می‌دهد. نظر شما درباره این ادعا چیست؟

      فضای مجازی کارکردهای دین را کم نکرده است، بلکه شیوه‌های تبلیغ دین را تغییر داده است. برخی کاهش خرید کتاب‌های دینی را دلیلی بر ضعف دینداری مردم می‌دانند که من معتقدم این استدلال را نمی‌شود به پای اعتقادات مردم نوشت. آنان از وجود فضای مجازی و صفحات اینترنتی غافل شده‌اند، امروزه بخش زیادی از مردم پاسخ پرسش‌های خود را در فضای مجازی جست‌وجو
 می‌کنند.

     شبهه دینداری عوامانه از طریق دنیای مجازی از سوی برخی کارشناسان دینی جدی است و آسیب‌های فراوانی فراروی آن وجود دارد و از سوی دیگر گسترش شبکه‌های مجازی ضرورت پاسخگویی به شبهات مطرح شده علیه باورهای دینی مردم هم احساس می‌گردد. این دو امر را چگونه می‌شود جمع کرد؟

 

     امروزه در ارتباط با آسیب‌های فضا‌های مجازی، ما با انواع و اقسام کاربرانی در فضای «نت» مواجهیم که هویت ثابتی ندارند که من از آن به «اتوریته نداشتن» و «حجیت نداشتن» تولیدات در این فضا تعبیر می‌کنم. ما نمی‌دانیم کدام تولیدات در این فضا درست است و کدام نادرست؛ این یکی از بحران‌های فضای مجازی است که اندیشه‌های انسان را هم تحت تاثیر قرار می‌دهد. این فضا به این سبب که اعتبار و حجیت لازم را ندارد، به مدیریت درست نیازدارد. هرچند ذهن پرسشگر انسان به دنبال حقیقت است و این نسبی بودن تولیدات در فضای مجازی سبب می‌شود به مرور افراد به هر تولیدی اعتنا نکنند. دین و آیینی خواهد توانست به پرسش‌های دینی مردم پاسخ دهد که ظرفیت لازم نیز برای پاسخگویی داشته باشد.

    یکی دیگر از پیامدهای فضای مجازی تفرد و انعزال افراد در این عرصه است. در این فضا مردم در جمع زندگی می‌کنند، اما با جمع نیستند. در آیین اسلام خلوت گزینی به معنای نگریستن به عرصه وجودی خویشتن ارزشمند است، اما از سوی دیگر تفرد و انزوا نهی شده است. انسان امروز در خود گم شده است و اگر نتواند این گمشدگی را مدیریت کند، دچار بحران هویت خواهد شد.

    از آسیب‌های دیگری که شبکه‌های مجازی خود را بر ما تحمیل کرده این است که با ملغمه‌ای از مطالب درست و نادرست مواجهیم. هر فردی خود را شایسته گسترش تولیداتش در این فضا می‌داند. نتیجه و حاصل این موضوع این است که بنیان‌های فلسفی ما در معرض تهدید قرار می‌گیرد. پس ضروری است تحلیل فلسفی و هوشمندانه نسبت به آن داشته باشیم.

 

    

    در کتاب «إلزام الناصب فی إثبات الحجة الغائب(عج)» ‏نوشته علی حایری یزدی (متوفای 1323 هـ.ق‏)، جملاتی را از کتابی با نام «الموائد» این‌گونه نقل می‌کند:
«زمانی که حضرت قائم(عج) ظهور می‌کند، [کنار کعبه] ما بین رکن و مقام می‌ایستد و پنج ندا می‌دهد:
الأول: ألا یا أهل العالم أنا الإمام القائم؛ آگاه باشید ای جهانیان که منم امام قائم.
الثانی: ألا یا أهل العالم أنا الصمصام المنتقم؛ آگاه باشید ای اهل عالم که منم شمشیر انتقام گیرنده.
الثالث: ألا یا أهل العالم إن جدّی الحسین قتلوه عطشان؛ بیدار باشید ای اهل عالم که جد من حسین را تشنه کام کشتند.
الرابع: ألا یا أهل العالم إنّ جدّی الحسین علیه السّلام طرحوه عریانا؛ بیدار باشید ای اهل عالم که جدّ من حسین را برهنه روی خاک افکندند.
الخامس: ألا یا أهل العالم إنّ جدّی الحسین علیه السّلام سحقوه عدوانا؛ آگاه باشید ای جهانیان که جدّ من حسین را از روی کینه توزی پایمال کردند»

      باتوجه به این روایت ها امروز برای همگی این مطلب قابل فهم تر می باشد زمانی که بایک کلیک ساده صوت و تصویر را می توان به همگان منتقل کرد و از حال و احوال یکدیگر با خبر شد ، زمان ظهور که حضرت پشت خود را به کعبه زده و ندای انا بقیه الله سر می دهند. را توجیه می کنند؟؟

     با توجه به تکنولوژی امروز فضای مجازی قابل فهم تر است؟

دوستان کمی فکر کنید و نظرات خود را در این مورد با ما در میان بگذارید.

 

    در سایه غفلت از مودت، رشد قارچی شبکه‌های مجازی اجتماعی به جای شبکه‌های اجتماعی واقعی در حال گسترش بود. ارزش مودت و همدلی به اندازه ای است که «مزد رسالت» نبوی و رمز بقا و بالندگی آن بود، همین مساله درباره انقلاب اسلامی ایران نیز صادق است؛ و اگر مودت بمیرد، باز باید شاهد شهادت حضرت زهرا و تبعید حضرت مهدی به بیابان‌ها باشیم.
انسان برای کمال آفریده شده است. کمال مطلوب انسان ها در زندگی جمعی میسر است. زندگی جمعی مطلوب نیز، جز با همکاری و همدلی به دست نمی آید. و همدلی همانند ملاط آجرهای یک بنا، پیوند دهنده و استحکام بخش ساختمان جامعه انسانی است. همدلی و همکاری تراز، در جامعه ظالمانه به دست نمی آید و عدالت و احسان، شرط تحقق آن است. خداوند برای تحقق این هدف، 124 هزار پیامبر و در رأس آنان، حضرت محمد (صلّی الله علیه و آله) را فرستاد تا با کمک امت، بنای رفیع جامعه تراز انسانی بر پایه همدلی بنا کنند.
خداوند به مردم فرمود که مزد رسالت طاقت سوز پیامبرش در راستای تحقق جامعه تراز و همدل بشری، چیزی جز مودت در راه خویشاوندان ایشان نیست: «قُلْ لا أَسْئَلُکُمْ عَلَیْهِ أَجْراً إِلاَّ الْمَوَدَّةَ فِی الْقُرْبى‏». (شوری، 23)[1]
بزرگترین هدف پیامبر خاتم، تکامل مخلوقات بود و بزرگترین مزدی که می توانست دریافت کند، تحقق همین هدف بود. پس در واقع تداوم انقلاب اسلامی حضرت محمد (صلّی الله علیه و آله) تنها اجری بود که در شأن پیامبر بود؛ یعنی مزد پیامبر همان راهروی مردم در مسیر کمال بود: «قُلْ ما أَسْئَلُکُمْ عَلَیْهِ مِنْ أَجْرٍ إِلاَّ مَنْ شاءَ أَنْ یَتَّخِذَ إِلى‏ رَبِّهِ سَبیلاً». (فرقان، 57)
خداوند هر روز و هر ماه و هر سال پس رسالت پیامبر را «روز و ماه و سال و سالیان همدلی و مودت» نام گذاری کرد و این نامگذاری را در قرآن جاودانه کرد تا بدانیم که راز تداوم دریافت هر خدمتی، پرداخت مزد آن است و راز تداوم انقلاب اسلامی به عنوان بزرگترین نعمت، پرداخت مزد آن یعنی «همدلی و مودت» در راه اهداف مقدس بشری است.
جامعه صدر اسلام، مفت خور بود و حاضر نشد مزد رسالت را بدهد؛ یعنی حاضر به «مودة فی القربی» نشد؛ یعنی تمنیات و دلبستگی هایش را در راه اهداف متعالی بشر خرج نکرد و روشن است که وقتی تمنیات و تمایلات (المودة) جامعه ای در مسیر اهل بیت (فی القربی) و ادامه دهندگان راه حق نباشد، آن جامعه مفتخور، دچار فروپاشی می شود و به دست حجاج‌ها و داعش‌ها می افتد.
اکنون که پس از 1400 سال، انقلاب اسلامی حضرت محمد (صلّی الله علیه و آله) به برکت خون امام حسین و علما و شهدا و جانبازان در جمهوری اسلامی ایران جوانه زده است، باید مزد این رسالت نبوی، علوی، فاطمی و حسینی را بپردازیم که همانا «مودت» در راه اهل بیت است.
این مودت، هم مزد رسالت است، هم عامل تضمین تداوم انقلاب است و هم راز ظهور امام زمان ارواحنا فداه؛ امام زمان پس از آنکه علی بن ابراهیم بن مهزیار پس از 20 سفر مکه موفق به دیدار وی شد، علت محرومیت وی در 19 سفر پیشین را چنین بر می شمرد: «و لٰکِنَّکُمْ کَثَّرْتُم الأمْوالَ؛ بلکه شما تکاثر و مال اندوزی کردید! و تَجَبَّرْتُم علی ضُعَفاءَ المؤمنین؛ و بر مستضعفان مؤمنین سخت گرفتید و قَطُعْتُم الرَّحِمَ الذی بَینَکم؛ و پیوندی را که میان خودتان بود نابود کردید! فَأَیُّ عُذْرٍ لکم الآن؟؛ اینک چه عذری دارید؟». (طبری، دلائل الإمامة، ص297)
   مؤمنین باید شبکه های اجتماعی واقعی را از دست ندهند. شبکه واقعی، لذت واقعی دارد و سعادت مجازی را سبب نمی شود. سه نمونه از شبکه های اجتماعی واقعی و بسیار لذت‌بخش را یادآور می شویم و امیدواریم که فکر و تمرکز و تلاش مان را در راه احیا و رونق این شبکه ها به کار ببریم:
الف. چقدر باید درباره صله رحم و شبکه واقعی خویشاوندی تأکید شود تا بفهمیم که چه سلامت و لذت و تکاملی در تار و پود ارتباط خویشاوندی است و حتی حساب روز قیامت انسان سبک می شود؟ «فَصِلُوهُمْ یُهَوِّنِ اللَّهُ عَلَیْکُمُ الْحِسَاب‏» . (کتاب سلیم بن قیس الهلالی، ج‏2، ص925)
ب. چقدر باید درباره دوست خوب تأکید شود تا به میراث فرهنگ خودمان تکیه کنیم و بدانیم وقت آن رسیده است که شبکه های واقعی دوستان درست کنیم؟ در فلق بود که پرسید سوار، خانه دوست کجاست! «قَالَ اللَّهُ تَعَالَى وَجَبَتْ‏ مَحَبَّتِی‏ لِلْمُتَحَابِّینَ فِیَّ» (مشکاة الأنوار فی غرر الأخبار، النص، ص 208)
ج. چقدر باید درباره مصافحه با مؤمن سفارش شود که ما بدانیم در سرزمین سوالی مجازی نمی شود مصافحه کرد؟ و باید دلها را در فضای واقعی شبکه کنیم؟
ابوحمزه گفت من با حضرت امام محمد باقر (علیه السلام) هم سفر بودم، چون بار را فرود آوردیم حضرت اندکى راه رفتند و سپس بازآمدند و دست مرا گرفتند و فشار بسیاری دادند! گفتم فدایت شوم، مگر من با شما در کجاوه نبودم؟ حضرت فرمود، مگر نمی دانى که مؤمن چون اندک بچرخد و دوباره با مصافحه کند خداوند روی بر آنان بگشاید و به گناهان شان بفرماید که فرو ریزید از ایشان تا آنکه چون از یکدیگر جدا مى شوند هیچ گناهی برایشان نمانده باشد. (کافی، دارالحدیث، ج‏3، ص462)
اگر هر روحانی ای یک در شبکه واقعی خویشان فعال شود، 20 میلیون نفر عضو شبکه های واقعی «مودة فی القربی» خویشاوندی می شوند، اگر هر مؤمنی در محله خود شبکه اجتماعی همسایگی تشکیل دهد، هیچ روحی آواره فضای مبهم مجازی نمی شود. اگر هر یک از ما شبکه واقعی «مودة و دوستی» را جدی بگیریم و یاد بگیریم که به مردم «مودت» نثار کنیم، بعید است که شبکه های مجازی بر ما حکومت کنند.
پس به جای پناهندگی به واتس اپ و وایبر صهیونیستی، با خویشاوندان خود شبکه شویم، با همسایگان خود شبکه شویم، با دوستان خود دست بدهیم تا «مودة فی القربی» را معنا کنیم و نگذاریم اجر رسالت بر زمین بماند و آتش در خانه فاطمه را خاموش کنیم تا هیچ محسنی در دل هیچ مادری شهید نشود و بیاید آن که باید!

پي‌نوشت‌ها:

[1]. مودت یعنی تمایل درون ریز شده (الفرق بین‏ الحب‏ و الود: أن الحب یکون فیما یوجبه میل الطباع و الحکمة جمیعا و الود من جهة میل الطباع فقط ألا ترى أنک تقول أحب‏ فلانا و أوده و تقول أحب الصلاة و لا تقول أود الصلاة. الفروق فی اللغة، ص115و 116) و مودت «فی القربی» یعنی مودت در راه اهل بیت. اگر مراد مودت نسبت به شخص اهل بیت نه اهداف آنان بود، «مودة القربی» مناسب تر بود. زیرا «وَدَّ» بدون واسطه هم مفعول می گیرد: «وَدَّه» یعنی او را دوست داشت. بنابراین بر خلاف معنای رایج، «مودة فی القربی» به معنای مودت به اهل بیت نیست؛ بلکه مودت در راه آنان است که شامل مودت به خود آنان نیز می شود. نظیر ««أَوْثَقُ عُرَى الْإِیمَانِ الْحُبُّ فِی اللَّهِ وَ الْبُغْضُ فِی اللَّه‏» اصول کافی، اسلامیة، ج‏2، ص125. المحاسن، ج‏1، ص165؛ که منظور حب و بغض در راه خداوند است.